Reünie op Phu Quoc en Motor kopen in Saigon

November wordt december en Cambodja wordt Vietnam. Afgelopen zaterdag reden we de grens over en namen we de boot naar het Vietnamese eiland Phu Quoc.

En wie komen wij aan de andere kant van de wereld, zomaar in het wild tegen: Niels en Jacintha! Oke, het was wel iets afgesproken werk dat we in dezelfde bar zouden zijn 😉 We hoorden het al eens eerder, maar we hangen van bezoek aan elkaar en ik hou ervan! Na ruim 5 maanden hadden we dan ook voldoende om bij te kletsen! Daarbij hadden zij er al 2,5 week Vietnam opzitten en zo konden ze ons mooi voorzien van alle tips ik zeg win-win.

4 dagen op Phu Quoc gaf ons mooi de tijd om te wennen aan de Vietnamese cultuur (en keuken natuurlijk) en dat op een eiland. Nog heel even het eiland-leven, voordat we de komende periode veelal op land te vinden zullen zijn. Het plan is namelijk om Vietnam van zuid naar noord aan te doen per motor, pak hem beet 1700 km. Dus we pakten nog even zoveel mogelijk strand en bijbehorende rust, in het voren relaxen zeg maar;)

Woensdag vlogen we naar Ho Chi Minh stad, voorheen Saigon. Dezelfde dag nog stonden we op de hoek van de straat te discussiëren over de prijs van een motor. Weer even later hadden we er 2 gekocht. Zo snel kan het gaan. Beiden kregen nog een snelle opknapbeurt en de dag erna waren we van ons! Oke, dus so far, motor gekocht √, nu nog even leren schakelen. Hoe moeilijk kan het eenmaal zijn?

Donderdag gingen we naar het War Remnants Museum, het museum wat zich richt op de Amerikaanse rol in de Vietnamoorlog. En volgens de Vietnamezen is het duidelijk wie de vijand was. Op een bepaald moment in de expositie werd de Vietnamoorlog zelfs beschreven als ’the American war in Vietnam’. In Phu Quoc hadden we al de Coconut Tree (martel) gevangenis gezien, hier viel me ook al op dat de bewakers werden beschreven als ’the enemy’. Bijzonder om de oorlog door de ogen van de Vietnamezen te zien.

De dag erna, in hetzelfde kader, reden we naar de Cu Chi tunnels. Dit was ook direct mijn eerste echte beproeving op de motor. Maar ik moet zeggen, het ging best prima! Mijn rij-instructeur was tevreden, dus ik ook.;) De tunnels van Cu Chi zijn de ondergrondse tunnels waar de Vietnamezen zich schuil hielden en leefden tijdens de oorlog. Dit gangenstelsel van ongeveer 250 km en meerdere niveaus was indrukwekkend om te zien. Ook bleek wat een vernuftig volkje die Vietnamezen zijn. Van boobytraps tot een systeem voor frisse lucht, een trapsgewijze afzuiging voor de keuken en zelfs stukjes kleding van overleden Amerikaanse soldaten gebruiken om de geur te maskeren. Overal is over nagedacht, niet gek ook dat deze tunnels uiteindelijk ervoor hebben gezorgd dat de Vietnamezen konden overleven.

Na het bezoek kwamen we in de avondspits van Ho Chi Minh city terecht. Wat een ellende, alles wat ik ooit heb gezegd over de A10 neem ik terug. Het is niets met de hoeveelheid verkeer dat Ho Chi Minh doorkruist en laten wij nu net van noord naar zuid moeten. Het was een ware hel. Zelfs ’s nachts hoorde ik nog het getoeter en het lawaai van de knipperlichten. Want ja, een knipperlicht maakt lawaai hier.

Vandaag, nee vannacht, om 4 uur ging de wekker. Even later zaten we al bepakt en bezakt op de motor richting Mui Ne. Geen kinderachtig stuk, 270 km en we hebben er flink even over gedaan. Maar (na 9 uur) zijn we aangekomen in Mui Ne, ik ben gebroken, ik heb spierpijn in mijn benen, mijn kont leeft zo’n beetje niet meer, ik ben verbrand (want wie denkt aan zonnebrand om 4 uur ’s nachts) en ik heb blaren op mijn duimen. Gelukkig hebben we met voorbedachte rade een fijn hotel met zwembad geboekt! Dat, plus het happy hour dat net begonnen is, maakt dat we ook geen kant meer op hoeven.

 

Fijn weekend!

Liefs vanuit de Wildernis,

Xx Maris