Hij is er! Onze zoon, Olivier Gers Harre Wieggers! Op 26 maart met een zwangerschap van 35+5 braken mijn vliezen om half 12 ’s avonds. Na de controle die middag bij de verloskundige bleek de baby nog in stuit te liggen en ik ging met een verwijzing naar het ziekenhuis de deur uit. Die avond begon mijn bevalling met het breken van mijn vliezen. We zaten op de bank en ik was net naar het toilet geweest. Ik ga weer zitten en ineens voel ik water lopen. Shit! Wat is dit! Vruchtwater, dat kan niet anders. De schrik zit er direct in. Dit kan toch niet, het is nog veel te vroeg!
We bellen de verloskundige, met een wat trillend stemmetje, en die stapt direct in de auto onze kant op. Het is serieus dus. Ze doet een paar controles en het is inderdaad vruchtwater. De optelsom is kennelijk: vruchtwater + 35 weken + stuitligging = op naar het ziekenhuis.
De verloskundige begeleidt ons naar het ziekenhuis en draagt ons over aan de gynacoloog. Hier volgen weer een aantal controles. Ik word aan een ECG machine gelegd, deze monitort de contracties in de baarmoeder en de hartslag van de baby. Mochten de weeën niet op gang komen, dan proberen ze het zo lang mogelijk te redden. Als het kan zelfs tot 37 weken. Oké, we zijn hier dus nog wel even denk ik.
26 maart – 35+5 weken zwanger 
Een halve dag later, in het ziekenhuis
Ondertussen gaat dat vruchtwater maar door. Ik was in de veronderstelling dat het een hoos is en daarna stopt. Maar met elke stap of beweging klotst er weer wat uit. Het is vreselijk oncomfortabel. Maar dat ter zijde.
Een klein uurtje later komen toch de weeen op gang. Eerst nog rustig, maar ze worden al gauw heftiger en volgen elkaar snel op. Ik krijg de keus tussen een vaginale stuitbevalling of een keizersnede. Er is een groter risico op complicaties bij een stuitbevalling. Al is de baby natuurlijk prematuur en daarom kleiner dan een voldragen baby. Dit maak dat een natuurlijke bevalling wellicht wel makkelijker gaat. Mocht er iets dreigen mis te gaan, dan gaan ze alsnog over op een keizersnede vertelt ze. Een keizersnede kan dan weer voor complicaties zorgen bij een volgende zwangerschap. Op dat moment gaat het me allemaal nog wat snel en daarom kan ik nog geen keuze maken. We hebben de tijd, geeft de gynacoloog aan. We besluiten daarom even af te wachten hoe het gaat. Na een heftige nacht met verschrikkelijke rugweeën, waarin we beiden geen oog dicht doen, heb ik met de controle ’s ochtends 1 centimeter ontsluiting. 1 centimeter pas!
Weer nemen we de opties door. Kiezen voor keizersnede of dit afwachten. Ik besluit nog eens te wachten en wordt na 2 uur weer gecontroleerd. Op dat moment is de ontsluiting niets gevorderd. De weeën komen iedere 2-3 minuten en ik weet niet goed meer hoe ik dit in godsnaam moet volhouden. Ik voel me slap, maar heb geen honger. Daarbij, mocht het toch een keizersnede worden en mocht hier een narcose nodig zijn (bv bij complicaties), dan moet je nuchter zijn. Dit samen met de vermelding dat 50% van alle stuitbevallingen alsnog in een keizersnede eindigen, besluit ik op dat moment te kiezen voor een keizersnede.
Met heel veel moeite kon ik nog lachen 
Klaar in z’n operatie-outfit
Vanaf dat moment is het nog 2 uur wachten tot we op de operatiekamer terecht kunnen. Ik krijg een operatieschort aan en Jeff mag ook een ziekenhuisuniform aan. Dan word ik richting de operatiekamer gereden. Ik word klaar gemaakt voor de operatie en krijg een aantal plakkers op en vervolgens komt mijn beste vriend: de anesthesist! Hij vertelt wat ze gaan doen en ondertussen puf ik nog een aantal weeën weg. Dan gaan we naar de operatiekamer die, zoals aangekondigd, vol staat met mensen. Van alle spanning krijg ik een huilbui en niet lang daarna wordt de ruggenprik gezet. Vrijwel direct is mijn verschrikkelijke rugpijn verleden tijd! Zoals ik zei: de anesthesist is mijn nieuwe beste vriend!
Het is bijna zover 
Het is een jongen!
Van de keizersnede zelf voel je natuurlijk vrij weinig, al zijn ze wel flink aan het duwen en trekken in mijn buik. Na behoorlijk wat sjorren wordt daar om 11.52 Olivier geboren! Een jongen! En direct overvalt me een gevoel van opluchting. Hij is er! Gezond en wel. Hij wordt snel gecontroleerd en vervolgens naar mij gebracht. We mogen hem samen bekijken en na een paar minuten nemen ze hem weer mee naar de aangesloten ruimte voor verdere controles. Jeff gaat met hem mee. Ondertussen loopt er een operatieassistent die druk overal foto’s van maakt. Zo kon ik later de foto’s en filmpjes van de geboorte en controles van Olivier terugkijken, erg fijn! Ook staat er nu een foto van de placenta op mijn telefoon. Wat ik daarvan vind weet ik nog niet zo goed..
Papa z’n moment 
Eerste ontmoeting!
Het is een lastige start voor Olivier, omdat het hem veel kracht kost om alles zelf te doen, hij is natuurlijk ook te vroeg geboren. Hij wordt daarom goed in de gaten gehouden via de monitor en krijgt voeding via de sonde. Drinken kost hem nog teveel kracht. Maar met deze ondersteuning gaat het hem goed af! Een gek idee, mijn uitgerekende datum was 25 april en ineens hebben we een zoontje met zijn verjaardag op 27 maart. Nooit gedacht. En vooral zo blij dat hij er is!
Olivier Gers Harre Wieggers | Dream big little one!
Olivier Gers Harre 
Zo verliefd!