10 weeks to go..
Doe ik dit nu echt?
Zeg ik echt mijn baan op om ja, om wat eigenlijk? Te gaan reizen? En dan? Weet ik het zelf eigenlijk al wel?
Zoals mijn vader zei: ‘je bent toch onlangs nog op vakantie geweest, waarom moet je hier dan je baan voor opzeggen.’ Of ‘kun je geen onbetaald verlof nemen?’ Nee ik wil echt vrij zijn. Maar hoe zeker ik dat een paar weken geleden zei, nu weet ik het niet meer zo zeker.
En voor dit onzekere gedoe zeg ik mijn baan dus op.
Met vlekken in mijn nek, klamme handjes en mijn hart in mijn keel. Zelfs bijna springen de tranen in mijn ogen.. ‘oke, ik moet jullie iets vertellen.’
En dat was het, het hoge woord is eruit. Ik heb mijn baan opgezegd.
Wat een opluchting zou je denken, verschrikkelijk vond ik het. Misschien dat de opluchting nog komt.
In ieder geval nog 2 maanden werken en mijn laatste werkdag op (hoe toepasselijk) Goede Vrijdag.
1 april begint dan het avontuur.. of is het toch allemaal een grap?
4 weeks to go..
Ken je dat gevoel dat je nog even snel in shape wilt komen voor je vakantie? Of dat je 10 km moet lopen en hiervoor aan het trainen bent? Dat gevoel dat je 4 weken voor de deadline hebt? Dat alles nog mogelijk is als je extra hard je best doet? Dat eigenlijk alles nog kan als je maar extra vaak en extra hard loopt?
Zo voelen die laatste weken voor mij.
Pure stress.
De naderende deadline maakt de perfectionist in mij los, combineer dit nog eens met een kleine faalangst of in ieder geval de angst dat men achteraf ziet dat ik mijn zaakjes niet op orde zou hebben.. en dan zit je ongeveer op mijn level.
Ik heb 12 klanten, 40 medewerkers en ik wil ze allemaal nog zien en spreken voor ik wegga. Mijn agenda knapt uit elkaar van werkoverleggen, beoordelingsgesprekken en klantafspraken. Dit tezamen met overdrachtsmomenten en nog ergens een klein beetje tijd om alles voor te bereiden. Ofwel, waar ik dacht een aantal relaxte laatste weken te hebben, maak ik lange dagen en slaap ik slechter dan ooit!
4 weken voor mijn deadline denk ik dat alles nog kan, als ik maar extra hard mijn best doe. Ik ken mezelf en weet dat ik altijd 1,5 tot 2 weken voor de deadline omsla naar de andere kant.
Dan denk ik dat het verschil niet meer te maken valt. Wat zou nu nog dat extra rondje hardlopen doen en waarom zou ik nu nog denken dat ik in shape kom, anderhalve week voor de bikini-deadline.
Ik hoop zo dat dit ook geldt voor mijn werkdeadline. Al is het alleen maar dat ik iets beter slaap en me niet in de laatste weken nog even over de kop zal werken.
4 days to go..
Eindelijk is het zover, niet na de beoogde 2-weken deadline. Maar met nog 4 dagen te gaan is hij het wel!
De kunst die loslaten heet. Ineens, plotseling, net toen ik dacht dat het niet meer zou komen, was hij daar. Het gevoel dat ik het los kan laten en wat meer tot rust kom.
last day!
En dan is de laatste werkdag aangebroken.
Deze week was ik zwaar relaxt! Het loslaten is eindelijk daar en ik ben blij. Ik heb gisteren mijn laatste effectieve werkdag gehad en lever op vrijdag al in de ochtend mijn laptop in!
Hup, klaar ermee. Dan nog even langs een klant Schiedam, koffie drinken en gedag zeggen. Toen weer terug naar Utrecht, na een pijnlijk afscheid met mijn auto, lunchen met mijn favoriete collega’s en afsluiten met een borrel op kantoor.
En dat was dat, Quit Job – Done