So Far So Good!

Voordat we gingen reizen heb ik me natuurlijk ingelezen. En voorbereid. En lijstjes gemaakt, want ik ben gek op lijstjes.

Van inpaklijstjes, met categorieën ‘handbagage’, ‘wat doe ik aan in het vliegtuig’ en ‘in de backpack’, tot to do lijstjes, met ‘nog kopen voordat we gaan’-lijstjes en ‘dingen die we nog moeten opzeggen of regelen’ –lijstjes. Vaccinatielijstjes, met daarbij de risico’s in bullet points zoals; ‘is die prik wel echt nodig’, ‘hoe groot is de kans dat je malaria krijgt’ en ‘als je wordt gebeten door een aap moet je sowieso naar het ziekenhuis, dus kun je die prik daar halen’. Goed voorbereid al zeg ik het zelf. Dat ik door de hectiek in de dagen voordat we vertrokken alsnog door tijdnood te veel heb ingepakt, laten we even voor wat het is.

Ergens tussen die voorbereidingen kwam ik een artikel tegen over ‘proof of onward travel’. Ik had er nog nooit van gehoord, maar kennelijk is dit iets waar reizigers vaker tegenaan lopen.

Proof of onward travel wil eigenlijk zeggen dat het land waar je in wilt, graag ook een soort bewijs wil hebben dat je (binnen de termijn) ook weer het land verlaat. Reizigers zonder plan en dus vaak zonder tickets, die een enkele reis kopen om een land in te gaan, kunnen deze vraag krijgen. Het is me nog niet duidelijk in welke landen dit precies geldt. In Singapore en Maleisië/Borneo hebben we hier geen last van gehad, maar op weg naar Java kregen we de vraag dus wel.

Ik neem je even mee naar afgelopen gisteren (11 juli). Het was iets over half 5 in de ochtend, onze vlucht van Borneo naar Jakarta ging om 6 uur, en wij wilden inchecken. Bij de balie kregen we de vraag  waar we na Jakarta heen zouden gaan of we een ticket hadden waarmee we konden aantonen dat we Indonesië ook weer zouden verlaten. Uehhnm.. Nee, niet dus.

Kleine paniek en dat om half 5 in de ochtend. Gelukkig ben ik in de ochtend op mijn scherpst (grote knipoog hier!) en bedacht me dat ergens in de weken voor onze reis hierover gelezen had. Zelfs had ik  in een moment helderheid (en misschien zelfs voorbedachte rade) een ‘nep-ticket’ gedownload en opgeslagen op mijn bureaublad. Nu wil ik mezelf niet op de borst klappen, maar toch wel een slimme zet van deze dame!

Maar dan, het blijft natuurlijk wel soort van fraude waar je mee bezig bent, dus even zit je in de knel met je geweten. Gelukkig was die van mij nog niet wakker en besloten we snel de gegevens van een willekeurige vlucht 2 weken later het land uit te kopiëren op het nep-ticket. Zonder dit ‘bewijs’ mochten we namelijk niet met de vlucht mee. En dan ga je toch afwegen. Binnen enkele minuten was het geregeld en maar goed ook, want we moesten voor 5 uur ons melden bij de balie. Als we te laat waren zouden we alsnog niet mee mogen met de vlucht. Keurig kwart voor 5 stonden we weer in de rij en moesten we onze ‘tickets’ laten zien. Ik had ze nog wel even doorgestuurd naar de telefoon, hoe kleiner de bestanden waren hoe kleiner de kans dat opviel als er iets niet aan klopte dacht ik zo. De dame achter de balie schreef een aantal gegevens over en toen volgde een check. Het bleef even stil.. en toen mochten we door!

Ik weet niet of we geluk hebben gehad of dat dit gewoon de manier is om onder de ‘proof of onward travel’-regel uit te komen. Het lukte in ieder geval deze keer, maar zeker een goede om rekening mee te houden! Zeker omdat we nog een aantal keer Indonesië in en uit moeten reizen de komende periode. Wellicht besparen we ons de (toch wel lichte) stress en boeken we gewoon een ticket!

So far so good in ieder geval!

Dat was het voor Maleisië, thanks for having us! Op naar Indonesië!

Weten trouwens waar ik mijn nepticket vandaan had? Dat kwam deze blog van Reisjunk! Dus @Reisjunk, thanks voor de heads-up!

Liefs vanuit de Wildernis,

Xx Maris