Week 4 Dag 1 | 14-09-2020
Oke, plassen in een potje. Stick erin. 20 seconden wachten. 10..11..12.. en er verscheen al een streep! Oke dat zal de controlestreep zijn. Nee wacht, die kwam in het ovale hokje. Dit is het rechthoekige rondje. Dit is het resultaatstreepje! Nu al?
Oh, hier was ik niet op voorbereid. Oke, ik tel maar door tot 20, dop erop en dan verschijnt ook het controlestreepje. Volgens mij valt hier dus weinig aan te missen. Positief dus! En nu?
Oke eerst Jeff het laten weten en kijken of hij de schrik te boven kan komen. En dan? Huisarts? Verloskundige? Even googelen maar. Oke, ik mag direct inschrijven bij een verloskundige dus. Even doen maar. En direct maar bij een huisarts in Arnhem, want dat moest ook nog. Het blijft een gekke dag. Ik kijk nog 3 keer gedurende de dag op de test, en ja, die is toch echt nog steeds positief.
Ik ga naar de sportschool en denk steeds: jullie weten het niet, maar ik ben zwanger. Zwanger! Dit is gek. Waarom bereid niemand je hierop voor? Het blijft een raar en onwerkelijk gevoel de hele dag. Niet alleen voor mij, maar ook voor Jeff. Af en toe komt er weer iets op. ‘wanneer wil je het vertellen’, ‘hoe gaan we dat doen?’, ‘wat gaat er nu verder gebeuren?’, ‘wanneer zou je ongeveer uitgerekend zijn denk je’…
’s Avonds gaan we uit eten, want we zijn ook 1 jaar getrouwd vandaag. Wat mag ik eigenlijk allemaal niet eten? Ik heb geen idee. Gelukkig weten ze het bij het restaurant beter dan ik. ‘Zijn er nog uitzonderingen of mogen we alles serveren’ vraagt de ober. ‘Ik ben zwanger’, zeg ik. Wow, dat is raar om hardop te zeggen. ‘Gefeliciteerd. Geen probleem, daar houden we dan rekening mee’. En zo ging het.
‘Welke namen heb je in gedachten dan?’ Oh, we zijn weer op dit onderwerp. Jeff begint erover. Hij vindt Corné mooi. Ja dat weet ik, maar ik noem mijn kind geen Corrie. Mijn familie is verschrikkelijk met het afkorten van namen, hier moeten we echt rekening mee houden. Mijn neefje Maxim wordt steenvast Siempie genoemd. En trouwens, het kan ook nog een meisje worden. Oja, in zijn hoofd is het al een jongetje. Echte mannen maken meisjes zeggen ze toch? Volgens mij is dat bedacht door een vrouw om de teleurstelling dat het geen jongetje wordt bij mannen een beetje te temperen.
Zwanger! 14-09-2020 
Omdat hij zo mooi is.. 14-09-2019
Week 4 Dag 2 | 15-09-20
Het voelt nog gek. Ik voel me ook gek. Ik ben opgeblazen, maar dat hoort er kennelijk bij. Overdag gaat het nog, maar zeker ’s avonds is mijn buik behoorlijk opgezet. 4 maanden is er niets bij dan (denk ik). Afgezien van de vermoeidheid en het opgeblazen en soms nare en rommelige gevoel in mijn buik gaat het prima. Soms een vlaagje misselijkheid, maar dat is al minder dan vorige week.
Inmiddels ben ik gebeld door de verloskundige, 12 oktober is de eerste echo. We gaan ervan uit dat het dan 8 weken is. Ergens twijfel ik omdat ik de laatste keer maar zo kort ongesteld ben geweest. Maar goed, de tijd zal het leren. Zoals het er nu uitziet ben ik 25 mei uitgerekend. Pas na de termijnecho met 11 weken kunnen ze een definitieve datum vaststellen. En deze is pas 2 november. Maar goed, ik hoop dat het na 12 oktober wat meer echt wordt en dat we dan al iets meer weten. Het blijft nu zo ongrijpbaar nog. Het enige zijn de lichte kwaaltjes die op iets wijzen. En natuurlijk die positieve test die nog op mijn nachtkastje ligt.
Week 5 Dag 1 | 22-09-2020
Na de eerste week met veel vermoeidheid, voel ik me sinds dit weekend beter. Mijn darmen zijn nog van streek, maar met een zak lijnzaad in de kast gaat het al een stuk beter. Wel kom ik erachter dat je zwanger echt niets meer mag! Dat valt me echt tegen. Ik bedoel, geen rauw vlees en kaas, geen alcohol, dat wist ik wel. Maar het is nog veel meer!
Ik bedoel, zaterdag waren we in Amsterdam aan het lunchen. Op de kaart stonden 6 gerechten, waarvan ik er 5 niet mocht hebben. Serieus!
Gerookte zalm, aangeraden wordt om dit niet te eten. Tonijn, ook niet. Parmaham, is dus rauwe ham, ook niet. Geitenkaas, kan rauwmelks zijn dus ook een no-go. Dan was er nog iets met een truffelmayo, rauw ei dus en een broodje avocado met een zachtgekookt eitje. Zachtgekookt, dus ook niet. Nou, dan blijft kip met mozzarella over. Ik check nog even mozzarella, dit mag gelukkig. Dus keus gemaakt. Ik wil niet klagen, maar kom op zeg.
Dan, wat me ook tegenviel. Naast dit allemaal, mag je ook geen kaneel. Of nouja, in mindere mate. Omdat ik ook minimaal cafeïne mag, had ik net 3 pakjes thee gehaald. Kaneelthee werd ook afgeraden, of in ieder geval beperkt tot één kopje per dag. Wat voor een thee heb ik in huis: Winter Glow, Autumn Storm en Caramelized Pear. Allemaal met kaneel. Mijn favoriete bananenbrood heeft een flinke schep kaneel erin en ook de skyr pannenkoekjes die favoriet als ontbijt zijn, maak ik met kaneel. Oja en dat appeltje ’s avonds met kaneel kan ik dus ook vergeten. In mindere mate kaneel, ik besluit om dus per dag een keuze te maken. Of ik doe de pannenkoekjes, of ik eet het bananenbrood, of ik drink die verrekte thee met kaneel. Oja, en ik heb maar vast weer andere thee gehaald, rooibos. Hier kan niet zoveel mis aan gaan.
Ik had dus vooraf gedacht dat ik het heel moeilijk zou krijgen met de wijn. Oke, ook misschien wel het rode vlees of de rauwe vis, maar vooral de wijn. Hier was ik op voorbereid. Nu wil het bijzondere toeval dat ik totaal geen zin heb in wijn, al weken niet. Dus dit mis ik dan ook totaal niet. Het zijn al die andere dingen, met voorop dus misschien wel kaneel. Wijn en sowieso drank gaat tot nog toe echt prima. Voor de buitenwereld zit ik in mijn alcoholvrije maand, wat me goed bevalt. Dus ik krijg geen vragen of rare blikken. Ook niet toen ik afgelopen zaterdag met een ice tea green in café Pavlov op de Korenmarkt stond. Verder dronk ik op een borrel zondag een alcoholvrij witbiertje. Het wordt qua excuses en waarom drink je dan niet pas echt lastig in oktober, als mijn alcoholvrije maand voorbij is. En dan ook direct het eerste weekend. Zaterdag heb ik een verjaardag van mijn neefje en nichtje, waar bij mijn familie standaard gedronken wordt en ik ook nog eens altijd de eerste ben met een wijntje in mijn hand. En zondag is de verjaardag van mijn moeder. Ze wordt 60 en geeft een feestje. Wel in een kleine setting, dus ongemerkt niet drinken is er denk ik niet bij. Dit wordt dus nog een kleine uitdaging. Ik wil het eigenlijk nog even aan niemand vertellen tot 12 oktober, dan hebben we de eerste echo en voor mijn gevoel is het dan ook allemaal wat meer zeker. De enige zekerheid die ik nu heb is die positieve test. En het klinkt misschien gek, maar ik onderga kennelijk een levensveranderende periode en dit alles baseer je dan op een stickie met een lijntje erop. Ik heb voor mijn gevoel echt meer bewijs nodig.
Ik werd dus gebeld door de Ouders van Nu. Ik heb natuurlijk weer een gratis box aangevraagd en vervolgens word je dan gebeld omdat ze je een abonnement willen aansmeren. Maar goed, die vrouw natuurlijk eerst heel geïnteresseerd, hoever ben je en bla bla bla. En ineens zegt ze, de baby komt op 25 mei? Ik schrok hiervan, dat je zwanger bent dat is dan één ding, maar er komt natuurlijk dan ook een baby! Die link had mijn hoofd nog even niet gemaakt merk ik!
Week 5 Dag 6 | 28-09-2020
Ik heb eigenlijk sinds vorige week al, niet zoveel klachten meer. De vermoeidheid en misselijkheid zijn beide weg en ik merk dat ik daardoor het hele zwanger zijn ook een beetje vergeet. Het enige wat ik nog merk is dat mijn darmen van slag zijn. Maar ja, dat heb ik sowieso nogal snel, dus dat is eigenlijk voor mij niets raars. Ik voel en zie er wat opgeblazen uit. Mijn buik dan. Verder voel ik me prima, ook door het niet drinken denk ik. Mijn buis is gewoon wat opgezet, maar ja het is inmiddels toch echt herfst en ik trek gewoon mijn dikke trui aan en ’s avonds vrij vlot die strakke spijkerbroek uit en dan gaat het prima. Oja en plassen. Niet per se vaker, maar ik moet wel meer plassen. En zeker als ik ’s ochtends wakker wordt, zit mijn blaas zo vol dat het gewoon pijn doet! Dus direct eerst plassen.
Ik heb me erbij neergelegd dat skiën dit jaar niets wordt, het alcoholvrije bevalt me wel en ik ben bang dat ik me verspreek. Ook maak ik me zorgen over komend weekend, hoe ga ik dit alcoholvrij doorkomen. Ik maak me zorgen dat mijn ‘kwaaltjes’ afgenomen zijn en de dagen duren lang tot onze eerste echo. Iedereen die altijd roept dat alles zo snel voorbijgaat, heeft nog nooit de periode tussen de positieve test en de eerste echo meegemaakt denk ik. Nog precies twee weken. Ondertussen is het dus herfst en zit ik met één spijkerbroek, die ik ondertussen dag in, dag uit aan heb. Ik wil geen nieuwe kopen, want ja, hoe lang ga ik die nog aankunnen. Maar ik ga ook geen positiekleding kopen nu. Ik merk sowieso dat de trend is om positiekleding ‘stom’ te vinden. Iedereen kiest lekker voor wat lossere broeken, rokken of jurken, die je dan na de zwangerschap ook nog steeds aan kunt. Kennelijk is dat hip om te zeggen in zwangerschapsland. Ik denk dan, als je met je dikke buik in zo’n jurk hebt gezeten en daarna is het zo’n flodderding, dan trek je hem ook niet meer aan. Leuk zeggen wel, maar ik denk dat het allemaal wel mee valt. Tuurlijk kun je wat dingen een maat groter kopen, maar ik wil hoe dan ook wel zo’n chille zwangerschapsbroek waar je hele buik in zo’n elastiek verdwijnt. Dat lijkt me heerlijk zitten ook. Ik zag ook al van die lekkere truien waar je met buik en al in past. Ik denk dat ik het heerlijk vind om in de winter zwanger te zijn straks. Dus om eerlijk te zijn, ik kan niet wachten om bij H&M MAMA te gaan shoppen. Dan maar niet hip.
Week 6 Dag 2 | 1-10-2020
Oktober overvalt ons ieder jaar! Mij wel in ieder geval. Maar ook kon het me niet snel genoeg oktober zijn. Ik wil die echo echt liever gisteren dan morgen. Nu nog anderhalve week. Ik heb nu zoveel vragen en onzekerheden. Gaat het wel goed daarbinnen? Ben ik echt pas 6 weken zwanger, of toch al langer? En ben ik al langer zwanger, dan zit ik ineens op 10 weken. Het zou voor mijn gevoel zoveel logischer zijn. De zwaarste klachten had ik in weer 3 en 4. Daar waar je normaal gezien nog niets voelt. Daarentegen lees ik dat week 6 tot 8 vaak heftiger zijn. Waar ik nu middenin zou moeten zitten. En ik voel niets. Behalve dat opgeblazen gevoel en ik heb het idee dat mijn buik al boller is. Ik kan hem in ieder geval niet goed meer inhouden, dat vooral. Normaal als ik mijn buik intrek, dan is hij redelijk strak. Maar nu blijft er een bobbeltje zichtbaar. En daarom krijg ik het idee dat ik misschien al verder ben dan die 6 weken die ik me nu voorhou. Nog anderhalve week en dan weet ik het. Nog anderhalve week liegen over waarom ik geen alcohol drink en daarna mag de eerste kring het wat mij betreft weten. Ik ben sowieso niet goed in dingen geheimhouden. Ik vergeet het of verspreek me over iets. Ik zou gisteren met mijn zus gaan lunchen en had bedacht om het dan wel te vertellen. Meer omdat ik niet wil liegen. Als ik haar niet alleen zou spreken, dan komt het er gewoon niet van. Maar tijdens zo’n lunch heb je natuurlijk uitgebreid de tijd ervoor. Nu ging die lunch niet door, dus ze zal moeten wachten tot na 12 oktober. Eigen schuld 😉 Of nouja, de schuld van Jens, haar zoontje, want die was ziek.
Verder ben ik vandaag niet zo lekker. Ik heb ook wat minder geslapen, moest natuurlijk weer plassen vannacht om half 5. En voel me gewoon een beetje blue. Maar goed, ik hoef verder vandaag ook niet zoveel, dat scheelt. Zo naar de tandarts, even naar de stad om wat dingen voor het weekend te halen en nog iets kleins voor werk doen. Daarna vind ik het gauw goed vandaag. Morgen is het vrijdag en dan weekend. Ik wil gewoon even heel graag niets doen. Netflix en niks, zoiets.
Week 6 Dag 6 | 05-10-20
Nog één week. Ik tel echt de dagen tot de eerste echo! Nu nog een weekje, oke die kom ik nog wel door. Ik kan echt niet wachten. Mijn heftigste klachten zijn nog steeds mijn darmen eigenlijk, die zijn van streek. Zeker eind van de dag. En vermoeidheid denk ik. Van het weekend hadden we twee verjaardagen. Mijn neefje en nichtje op zaterdag en mijn moeder op zondag. En hoewel ik het altijd gezellig vind om iedereen te zien, merkte ik dat ik gewoon minder energie heb om gesprekken aan te gaan. Daarbij zit mijn hoofd vol met het idee dat ik zwanger ben, maar dit niet kan en wil delen. Niet voordat ik meer zekerheid heb. En tegen het einde van het feestje ben ik moe en wil ik gewoon naar huis. Dat gevoel heb ik sowieso veel de laatste tijd. Het gevoel van: ik wil naar huis. Thuis zijn. Nu zit corona weer in de lift, dus het thuiswerken wordt weer aangescherpt. Dus dat in combinatie met thuis willen zijn, komt dan weer goed uit. Mooi excuus om de geplande afspraken naar online te verzetten en vanuit huis in te bellen. In een dikke trui en dikke sokken. Misselijkheid heb ik nauwelijks, alleen als ik te lang niet gegeten heb. Dus als ik niet direct ontbijt in de ochtend, net voor de lunch etc.
Week 7 Dag 6 Week 12 Dag 1 | 12-10-20
Ja je ziet het goed. In de veronderstelling dat ik bijna 8 weken zwanger was hadden we vandaag onze eerste echo. Bloedspannend vond ik het. Ik ga liggen, de verloskundige doet de warme (ja je verwacht koud, gek he?) gel op mijn buik en zet het echoapparaat erop. En ze zegt direct: niet schrikken, maar dit is geen 8 weken. Dit lijkt meer op 12 weken zwangerschap! Say again? Dus toch! Ik dacht het al. Het zat ergens in mijn achterhoofd dat het nog wel eens 12 weken kon zijn. En zo blijkt dus. Ze loopt vervolgens mijn buik door. Hoofdje, ruggetje, beentjes, waar hij vrolijk mee zwaait. Het hartje, wat klopt. 12 weken.
Dus de nieuwe uitgerekende datum wordt 25 april. Even een maandje eerder. En dus al 12 weken. Ik had zelf gedacht om nog even 4 weken te kunnen nadenken over bijvoorbeeld: wie vertellen we het als eerste en hoe. Ook moeten we direct nadenken over een Nipt test.
Onderweg naar huis tolt mijn hoofd nogal, Jeff is daarentegen extreem kalm. Achja zegt hij, die 4 weken eerder maakt ook niet uit.
Week 12 Dag 3 |14-10-20
Ik ben bekomen van de schrik dat ik ineens al 12 weken zwanger ben in plaats van 8. En dit heeft nu plaatsgemaakt voor een meer relaxed gevoel. Eigenlijk is het top. Ik ben ge-fastforward naar 12 weken en dus het 2e trimester. Het eerste trimester zijn we door en de baby doet het tot nog toe goed. Het hartje klopt en het is een prachtige baby volgens de verloskundige. Dit zal ze vast tegen iedereen zeggen, maar dat maakt me niet uit. Vandaag mag het hoge woord eruit. We gaan eind van de middag naar Brummen en dan vertellen we het beide ouders. Ook besloot ik ineens dat ik het ook tegen de broers en zussen vandaag wil zeggen in plaats van zaterdag. Sowieso vergeeft mijn zus het me nooit als ze hoort dat anderen het al eerder wisten dan zij. Dan van het weekend ook de beide vriendengroepen en de oma’s. Maandag mijn opdrachtgever en dan kan het de wereld in. En ik heb er zin in om het mensen te gaan vertellen nu. We hebben een invulboekje voor de opa’s en oma’s gekocht en een fotolijstje voor de ooms en tantes. Ik ben me ervan bewust dat het na vandaag gedaan is met de rust, maar ik wil het vooral nu vertellen. Ik merk omdat dit zo groot is wat nu in ons leven gebeurt, en omdat we het niet kunnen delen, dat me dat dwarszit. Ik word er een beetje prikkelbaar van. Ook als mensen vragen: hoe is het met je? Dan heb ik geen idee wat ik moet antwoorden. Ja goed. Verder nog nieuws? Nee, geen idee wat er verder in mijn leven zich afspeelt. En hetgeen wat zo belangrijk is, kan ik nog niet zeggen. Maar dat is vanaf vandaag dus voorbij.
Dus. Zin in.
Week 13 Dag 2 | 20-10-20
Het hoge woord is eruit! We hebben het iedereen verteld en het zelfs Facebook-official gemaakt. Dus echt iedereen weet het nu. Vanochtend kregen we een hele lading kaartjes met de post, een feestje bij de voordeur!
Waar ik vorige week zo lekker veel energie had, is dat deze week iets minder. Misschien komt het door het drukke weekend. Slecht geslapen en last van rusteloze benen, dus daardoor misschien extra moe. Wel neem ik nu ’s avonds extra magnesium. Ook moet ik er nog steeds ‘s nachts uit om te plassen. Zo’n volle blaas dat het gewoon pijn doet! Wel beginnen mijn darmen weer iets normaler te functioneren, dus dat scheelt. Ook heb ik besloten om weer zonder horloge te gaan hardlopen. Ik wil zo lang mogelijk hardlopen en als ik met een horloge loop, dan ben ik veel te veel gericht op het tempo. Ook mag ik dan van mezelf nooit rust inbouwen en dat is juist nu wel handig natuurlijk. Dus maar weer zonder horloge naar buiten. Zin of geen zin, even frisse lucht en wat beweging. Sowieso probeer ik ook meer te wandelen. Ik sport gewoon bij de sportschool, maar dan krijg je ook niet je frisse lucht voor mijn gevoel. Verder passen mijn broeken nog, dat is fijn. Ergens wil ik zo lang mogelijk mijn normale kleding aan blijven houden. Ik weet ook niet waarom. Ik merk alleen dat mijn sportbroeken iets minder fijn gaan zitten. Die zitten vrij straks, zeker mijn hardloopbroek, en ik merk dat mijn buik zich er iets minder lekker in gaat voelen. Dus ik ben al wel aan het uitkijken naar een sportbroek voor het zwangere pensje.
